ហួង
ស. ( កិ. ) (ហ្វង អ. ថ. ហួ៎ង “រក្សា, គ្រប់គ្រងរក្សា, ថែទាំ; មិនចង់ឲ្យ” ឬ ហ្វ់ង អ. ថ. ហួង “កួចកាន់; តោងទាម; មានកង្វល់ទៅរក”) ទាមយក, តោងទាម; ខារខ្លាំង : ហួងយកទ្រព្យសម្បាច់; ហួងប្រយោជន៍ឲ្យបានតែខ្លួនម្នាក់ឯង ។
( គុ. ) ដែលមានក្លិនល្អឬអាក្រក់ធុំច្បាស់ប្រាកដ, ដែលធុំក្លិនភាយ : ធុំក្លិនក្រអូបហួង, ធុំក្លិនស្អុយហួង ។
ស. ( ន. ) ឈ្មោះរូបប្រាក់សម័យបុរាណ សម្រាប់ចាយក្នុងកម្ពុជរដ្ឋ តម្លៃ ១០ សេនសម័យសព្វថ្ងៃ : ពីរហួងជាមួយស្លឹង បួនស្លឹង ជាមួយបាទ (= ៨០ សេន); ប៉ុន្តែក្នុងរជ្ជកាលខ្លះគិតតម្លៃមួយហួងត្រឹមតែ ៧ សែនកន្លះ, ពីរហួងជាមួយស្លឹង = (១៥សេន), បួនស្លឹងជាមួយបាទ = (៦០សេន) ។ ចាស់ទុំពីដើមច្រើនប្រដៅកូនចៅថា : បានប្រាក់មួយហួងមួយស្លឹងត្រូវសន្សំ ទុក កុំចាយវាយកញ្ជះកញ្ជាយពេក !