អជ្ឈាស័យ
អ័ច-ឈាសៃ បា.; សំ. ( ន. ) (អជ្ឈាសយ < អធិ “សង្កត់” + អា-សយ “ដេកអាស្រ័យនៅ, ដេកក្រាញនៅ”, អធិ > អជ្ឈ; អធ្យាឝយ) សភាវៈដែលដេកអាស្រ័យនៅក្នុងចិត្ត (អធ្យាស្រ័យ) គឺបំណង, ចំណង់ចិត្ត, ចំណុចចិត្ត; អារម្មណ៍ (ម. ប្រ., ច្រ. ប្រ. អធ្យាស្រ័យ ជាង) ។