អធិរាជ

អៈ-- សំ. បា. ( ន. ) ព្រះរាជាជាធំចម្បងជាងព្រះរាជាទាំងឡាយក្នុងប្រទេសជិតខាង; មហារាជ ។ ឥត្ថី, អធិរាជិនី ។ emperor, empereur មហាក្សត្រ ឬមហារាជដែលមានអំណាចលើសាមន្តរាជនានានិងគ្រប់គ្រងលើដែនដីចក្រភពទាំងមូល។ ឧ. គូប្លៃខាន់ (Kublai Khan) ជាអធិរាជនៃចក្រភពម៉ុងហ្គោល (ឆ្នាំ១២៦០-១២៩៤ នៃគ.ស.)។