អធីន
អៈ-- សំ. បា. ( គុ. ) ដែលពឹងផ្អែក, ដែលផ្អែកលើ, ដែលអាស្រ័យ, ដែលអាងឬអែបអាង; ដែលស្ថិតនៅក្នុងអំណាច; ដែលងាយស្ដីប្រដៅ (ប្រើជា ន. ក៏បាន) ។ សម្រាប់ប្រើភ្ជាប់ពីខាងចុងសព្ទដទៃ ដូចជា ទារាធីន ឬ ភរិយាធីន អ្នកដែលអាងភរិយា ។ បរាធីន ឬ អញ្ញាធីន, អនត្តាធីន អ្នកដែលអាងអ្នកដទៃ, ដែលអាងតែគេ ។ បុត្តាធីន ឬ បុត្រាធីន អ្នកដែលអែបអាងកូន ។ អត្តាធីន អ្នកដែលមានអំណាចលើខ្លួនឯង, សេរី ឬស្វៃរិន (ម. ព. ទាំងនេះទៀតផង) ។ល។