អនត្ថ
អៈនុ័ត-ថៈ បា.; សំ. ( គុ. ឬ ន. ) (< អន៑ “មិន, មិនមែន, ពុំ, ឥត” + អត្ថ “ប្រយោជន៍; សេចក្ដីចម្រើន”; អនថ៌ < អន៑ + អថ៌) ដែលឥតប្រយោជន៍ឬមិនមែនសេចក្ដីចម្រើន, ដែលមិនបានការ, យកជាការពុំបាន; អ្វីៗដែលយកជាការពុំបាន ។ អនត្ថកម្ម អំពើឥតប្រយោជន៍ ។ អនត្ថការី អ្នកដែលអំពើឥតប្រយោជន៍ (បើស្ត្រីជា អនត្ថការិកា) ព. កា. ថា : អនត្ថការី រែងមានសម្ដី ចាក់ចុចនាយអាយ តែងញ៉ាំងការណ៍ពិត ឲ្យងាកឃ្លាតឆ្ងាយ អ្នកស្ដាប់ជិនណាយ លែងចង់ឮទៀត ។ អនត្ថពាក្យ ឬ--វាចា, --វាទ សម្ដីឥតប្រយោជន៍ ។ អនត្ថវាទី អ្នកដែលច្រើនតែនិយាយសម្ដីឥតប្រយោជន៍យកជាការពុំបាន (បើស្ត្រីជា អនត្ថវាទិនី) ។ល។ (ព. កា.) : អនត្ថវាទី ច្រើនប្រើសម្ដី ឥតគិតមុខក្រោយ ស្ដីផ្លោៗទៅ ខុសឆ្គងក៏ដោយ ស្ដីគ្រាន់តែឲ្យ ធ្លាយចេញពីមាត់ ។