អន្ត
អន់-តៈ ឬ អន់ សំ. បា. ( គុ. ) ដែលជាទីបំផុត; ដែលចប់, ស្រេច; លាមក; អាក្រក់; ថោកទាប, ខ្ជីខ្ជា, ពុំប្រសើរ ។ ន. ទីបំផុត; ការស្រេច; សេចក្ដីវិនាស, សេចក្ដីស្លាប់; ជាតិ, ធម្មតា; អារម្មណ៍; ចំណែក; ខេត្តដែន; អវយវៈ ។ ប្រើភ្ចាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃបានតាមគួរដល់ការប្រកប, ដូចជា អន្តកម្ម អំពើអាក្រក់; ការថោកទាប; ការជាចុងបំផុត ។ អន្តករ អ្នកធ្វើនូវទីបំផុតទុក្ខ (ព្រះពុទ្ធ, ព្រះបច្ចេកពុទ្ធ, ព្រះអរហន្ត) ។ អន្តកាល កាលជាទីបំផុត; ពេលស្លាប់ ។ អន្តគត (--គត់) ដែលស្លាប់ហើយ (បើស្ត្រីជា អន្តគតា) ។ អន្តគូ អ្នកដល់នូវទីបំផុតទុក្ខ (ព្រះពុទ្ធ, ព្រះបច្ចេកពុទ្ធ, ព្រះអរហន្ត) ។ អន្តជាតិ ជាតិទាប; អ្នកដែលមានជាតិថោកទាប ។ អន្តធម៌ ធម៌លាមកឬធម៌អមខាង; មាន ២ យ៉ាងគឺ ១-កាមសុខល្លិកានុយោគ សេចក្ដីព្យាយាមខំប្រឹងប្រព្រឹត្តវត្តប្រតិបត្តិខ្ជីខ្ជាតាមតែបាន; ២-អត្តកិលមថានុ-យោគ សេចក្ដីព្យាយាមខំប្រឹងប្រព្រឹត្តវត្តប្រតិបត្តិតឹងពេកធ្វើខ្លួនឲ្យលំបាកហួសហេតុឃ្វាងខុសផ្លូវប្រតិបត្តិល្អ (ព. ពុ.) ។ អន្តព័ណ៌ ឬ អន្តវណ្ណ មនុស្សជាតិទាប, ជនជាតិសូទ្រៈ ។ អន្តវាសិនី ឬ អន្តេវាសី សិស្ស, កូនសិស្ស; បើស្ត្រីជា អន្តវាសិនី ឬ អន្តេវា-សិនី (ម. ព. អន្តេវាសិក ផង) ។ល។