អបចាយន
អៈប៉ៈចាយ៉ៈន៉ៈ សំ. បា. ( ន. ) (អបចាយន) សេចក្ដីគោរព, កោតក្រែង; ការបូជា, ការធ្វើសក្ការៈ; ការគោរពចំពោះបុគ្គលដែលគួរគោរព : បុត្រធីតាត្រូវមានអបចាយនៈចំពោះមាតាបិតានិងត្រកូលរៀមច្បង ។ អបចា-យនកម្ម ការធ្វើអបចាយនៈ ។ អបចាយនធម៌ ច្បាប់ប្រាប់សេចក្ដីគោរពកោតក្រែង ។ល។ ប្រើរៀងភ្ជាប់ពីខាងចុងសព្ទដទៃក៏បាន, ដូចជា ជេដ្ឋាបចាយនៈ ការគោរពកោតក្រែងចំពោះបុគ្គលជារៀមច្បងក្នុងត្រកូល (ក្នុងបាលីច្រើនប្រើជា កុលេជេដ្ឋាបចាយន) ។ វុឌ្ឍាបចាយនៈ ឬ ព្រឹទ្ធា-- ការគោរពកោតក្រែងចំពោះបុគ្គលចាស់ឬចំពោះចាស់ព្រឹទ្ធាចារ្យ ។ល។ --នៈ