អប្ប
អ័ប-ប៉ៈ បា.; សំ. ( គុ. ) (អល្ប) តិច; តូច; ស្តួចស្តើងឬស្តើងស្តួច ។ ប្រើរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ, ដូចជា អប្បគ្ឃព័ស្តុ, --ភណ្ឌ ឬ --វត្ថុ អ័ប-បុ័ក-ឃៈ--) របស់ដែលមានតម្លៃតិច ។ អប្បទ្រព្យ ឬ --ធន ទ្រព្យតិច; អ្នកដែលមានទ្រព្យតិច (ម. ព. អបទ្រព្យ ឬ អបធន ក្នុងពាក្យ អប និ. ផង) ។ អប្បបញ្ញា ឬ--ប្រាជ្ញា ប្រាជ្ញាតិច, ប្រាជ្ញាអន់ ។ អប្បបរមា (អ័ប-ប៉ៈប៉ៈរ៉ៈម៉ា) ន. ឬ គុ. (បា. សំ. < អប្ប + បរម គុ.) កម្រិតយ៉ាងតិចឬយ៉ាងតូចបំផុត; ដែលតិចបំផុត, ដែលមានកំណត់យ៉ាងតូចបំផុត : អប្បបរមានៃសីតុណ្ហភាពនៅប្រទេសកម្ពុជា គឺ ១៤ អង្សា (បារ. Minimum) ។ ព. ផ្ទ. អតិបរមា ។ អប្បបរិមាណ (--ប៉ៈរ៉ិម៉ាន) បរិមាណតិច, ចំនួនយ៉ាងតិច (ម. ព. បរិមាណ ផង) ។ អប្បពុទ្ធិ (--ពុត-ធិ) ដែលមានសេចក្ដីចេះដឹងតិច; ដែលមិនឈ្លាស; ល្ងង់ ។ អប្បភោគ ភោគៈតិច; អ្នកដែលមានភោគៈតិច (ម. ព. អបភោគ ក្នុងពាក្យ អប និ. ផង) ។ អប្បលាភ លាភតិច; អ្នកដែលមានលាភតិច ។ អប្បមូល ថ្លៃតិច; ដែលមានតម្លៃតិច : របស់អប្បមូល ។ អប្បវ័យ ដែលនៅក្មេង ។ អប្បវិជ្ជ ឬ អល្បវិទ្យា (--វិច ឬ អ័ល-ប៉ៈវិត) អ្នកដែលមានវិជ្ជាតិច, ដែលចេះដឹងតិច ។ អប្បសក្តិ ឬ --ស័ក្តិ ស័ក្តិតូច, អ្នកដែលមានស័ក្តិតូច (ម. ព. អបសក្តិ ឬ --ស័ក្តិ ក្នុងពាក្យ អប និ. ផង) ។ អប្បសុខ សុខតិច; អ្នកដែលមានសុខតិច ។ល។