អព្ភន្តរ
អ័ប-ភ័ន-តៈ រ៉ៈ ឬ អ័ប-ភ័ន-ដ បា.; សំ. ( ន. ) (អភ្យន្តរ ឬ អភ្យាន្តរ) ខាងក្នុង, ប៉ែកខាងក្នុង, ចន្លោះឬរវាងខាងក្នុង; កណ្តាល, ទីចំពាក់កណ្តាល ។ ឈ្មោះមាត្រារង្វាស់មួយប្រភេទប្រវែង ៧ ព្យាមគឺ ២៨ ហត្ថ : ចម្ងាយ ៧ អព្ភន្តរ ចម្ងាយ ៤៩ ព្យាម ឬ ១៩៦ ហត្ថ (ព. ពុ.) (ពាក្យប្រើក្នុងព្រះវិន័យព្រះពុទ្ធសាសនាសម្រាប់កំណត់គោលអពទ្ធសីមា) ដែលមានប្រវែង៧ព្យាមឬប្រវែង ២៨ ហត្ថខ្នាត ស្មើនឹង ១៤ ម៉ែត្រ។ បើរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ អ. ថ. អ័ប-ភ័ន-តៈរ៉ៈ, ដូចជា អព្ភន្តរកិរិយា កិរិយាខាងក្នុង គឺកិរិយាក្រឹតដែលចុះ អន្ត-បច្ច័យ ឬ មាន បច្ច័យ ជាវិសេសនៈនៃនាមនាម (ពាក្យប្រើក្នុងវេយ្យាករណ៍បាលីនិងសំស្រ្កឹត) ។ អព្ភន្តរត្ថ ឬ អព្ភន្តរ័ត្ថ (--រ៉ាត់-ថៈ ឬ --រ៉ាត់) រូបសេចក្ដីដែលនៅក្នុងអព្ភន្តរសញ្ញា (លេខក្នុង), ដូចជា កាលព្រះសក្យមុនីសម្មាសម្ពុទ្ធ ទ្រង់ជិតចូលបរិនិញ្វនទ្រង់ត្រាស់ផ្តាំថា “អ្នកទាំងឡាយចូរកុំប្រមាទ !” ។ សេចក្ដីអធិប្បាយក្នុង គឺសេចក្ដីពន្យល់ម្តងមុន (ដែលមានអធិប្បាយក្រោយថែមទៀតឲ្យរឹតតែច្បាស់លាស់ឡើង) ។ ព. ផ្ទ. ពាហិរត្ថ ឬ ពាហិរ័ត្ថ ។ អព្ភន្តរសញ្ញា (បា. សំ.) ពាក្យសន្មតហៅវណ្ណយុត្ត ដែលពួកវេយ្យាករណ៍បណ្ឌិតក្នុងប្រទេសអឺរ៉ុបបង្កើតឡើង សម្រាប់ប្រើរាំងពាក្យឬសេចក្ដីនីមួយ, មានរូបសណ្ឋានពីរបែបគឺ “ ” ឬ « » សម័យសព្វថ្ងៃនេះខ្មែរក៏ប្រើដែរ ។ ម. ព. អព្ភន្តរត្ថ និង អព្ភន្តរសព្ទ ផង ។ អព្ភន្តរសព្ទ ឬ --ស័ព្ទ សព្ទក្នុងអព្ភន្តរសញ្ញា គឺពាក្យដែលនៅក្នុងវណ្ណយុត្តិ “ ” នេះ ឬ « » នេះ, ដូចជា បរាជ័យ “ចាញ់”; អបរាជ័យ “ឈ្នះ; ជម្នះ” ។ អព្ភន្តរសីមា អពទ្ធសីមាដែលសន្មតទីក្នុងព្រៃសុទ្ធ កំណត់ត្រឹម៧អព្ភន្តរជុំវិញរៀងរាល់ខ្លួន (ព. វិ. ពុ. ។ ម. ព. ពទ្ធសីមា និង អពទ្ធសីមា ផង) ។ល។