អភិណ្ហ
អៈ-ភិន-ហៈ បា.; សំ. ( និ. ) (< អភិណ្ហំ; អភីក្សណម៑) រឿយៗ, ញយៗ, ញឹកញយ ។ សម្រាប់រៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ, ដូចជា អភិណ្ហគមនាគមន៍ (--គៈមៈ នាគំ) ការទៅមករឿយៗ : ធ្វើអភិណ្ហគមនាគមន៍ ។ អភិណ្ហប្បច្ច-វេក្ខណៈ (អៈភិន-ហ័ប-បុ័ច-ចៈវ៉េក-ខៈណៈ) ការពិចារណាឃើញរឿយៗ, ការរំពឹងឃើញរឿយៗថា “ខ្លួនអញគេចមិនរួចពីជរា, --ពីព្យាធិ, --ពីមរណៈ, --ពីសេចក្ដីព្រាត់ប្រាសនិរាស, ខ្លួនអញមានអំពើល្អអាក្រក់ជារបស់ខ្លួនអញ” (ព. ពុ.) ។ អភិណ្ហសន្និបាត ការប្រជុំគ្នារឿយៗឬញឹកញយ ។ល។