Jump to content

អយ្យ

ពីWiktionary

អ័យ-យ៉ៈ បា.; សំ. ( ន. ) (ដូច​គ្នា​នឹង អរិយ; អាយ៌) អ្នក​មាន​ត្រកូល​ខ្ពង់ខ្ពស់; អ្នក​ដែល​គេ​ត្រូវ​គោរព​កោត​ខ្លាច; ម្ចាស់; លោក​ឬ​អ្នក​ជា​ម្ចាស់; អ្នក​ប្រសើរ​ដោយ​ជាតិ (បើ​ស្ត្រី​ជា អយ្យា, អ. ថ. អ័យ-យ៉ា) ។ អយ្យការ ឈ្មោះ​ច្បាប់​មួយ​ក្រម​មាន​គតិ​សម្រាប់​ចោទ​ប្រកាន់​ព្រម​ទាំង​វិនិច្ឆ័យ​ការ​ផែន​ដី, សម្រាប់​រាជ​ត្រកូល: ច្បាប់​អយ្យការ, ក្រម​អយ្យការ ។ អយ្យការ​សឹក ច្បាប់​អាជ្ញា​សឹក ។ អយ្យ​ជន ជន​អ្នក​មាន​ត្រកូល​ខ្ពង់ខ្ពស់; ជន​ជា​ម្ចាស់​គេ ។ អយ្យ​ធីតា ឬ--បុត្ត ធីតា​ឬ​បុត្ត​នៃ​អយ្យ​ជន (ព្រះ​អង្គ​ម្ចាស់, អ្នក​អង្គ​ម្ចាស់; កូន​អស់​លោក, កូន​លោក) ។ល។