អរុណ
អៈរុន សំ. បា. ( ន. ) ព្រះអាទិត្យដែលទើបភ្លឺច្រាលពីទិសបូព៌, ពេលក្រហមឯកើត, ពេលព្រឹកព្រាង : អរុណរះ, អរុណស, អរុណក្រហម ។ កន្លងអរុណ ឬ ដាច់អរុណ កន្លងរាត្រី ។ យកអរុណក្នុងវត្ត ឲ្យអរុណរះ ក្នុងវត្ត (ព. វិ. ពុ.) ។ ភិក្ខុដែលចេញទៅដោយសត្តាហករណីយ ឬ សត្តាហកិច្ច ត្រូវត្រឡប់មកកាន់អាវាសដែលចាំវស្សាវិញមុន អរុណទី ៧ គឺនៅក្រៅអាវាសបាន ៦ យប់ (ព. វិ. ពុ.) ។ បើរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ អ. ថ. អៈរុណៈ, ដូចជា អរុណកមល (--កៈម៉ល់) ឈូកក្រហម ។ អរុណករ ឬ--សារថិ ព្រះអាទិត្យ ។ អរុណប្បភា, --ប្រភា ឬ អរុណាភា ពន្លឺអរុណ ។ អរុណព័ណ៌ ឬ --វណ្ណ ព័ណ៌អរុណ, ព័ណ៌លឿងទុំ, ព័ណ៌មាស ។ អរុណរង្សី ឬ --រស្មី រស្មីព័ណ៌មាស ។ អរុណ សុវត្ថិ ! ឬ --សួស្ដី ! (អៈរុន--) “សួស្ដីក្នុងវេលាព្រឹក”; ពាក្យសម្រាប់ឲ្យពរគ្នាឬគំនាប់គ្នា ក្នុងវេលាតាំងពីព្រហាមរហូតដល់ថ្ងៃត្រង់ (ប្រើតាមសម័យនិយម), បានសេចក្ដីថា សូមឲ្យមានសួស្ដីក្នុងវេលាព្រឹក ! (ព. ផ្ទ. សាយណ្ហសុវត្ថិ ! ឬ សាយណ្ហ សួស្ដី !; រាត្រី សុវត្ថិ ! ឬ រាត្រីសួស្ដី !) ។ អរុណោទ័យ (សំ. បា. អរុណ + ឧទយ “ការរះឡើង”) ការរះឡើងនៃអរុណ, ពេលអរុណរះ, វេលាថ្ងៃរះ ។ អរុណោភាស (បា. < អរុណ + ឱភាស “ពន្លឺ”) ពន្លឺអរុណ (វេវ. អរុណាភា, អរុណប្រភា) ។ល។