អសុភ
អៈសុប បា.; សំ. ( គុ. ) (អឝុភ) មិនល្អ; គួរខ្ពើម, គួរឆ្អើម : រូបអសុភ, របស់អសុភ ។ ខ្មែរប្រើជា ន. ផងក៏បាន សំដៅចំពោះរូបស្លាប់, សព, សាកសព ឬរូបដែលស្លាប់ស្អុយហើយ, គំរង់ : សំពត់រុំអសុភ (សំពត់ស្នប); អសុភឆ្កែអណ្ដែតទឹក, អសុភហើមពេញ ។ បើរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃអ. ថ. អៈសុភៈ, ដូចជា អសុភកម្មដ្ឋាន កម្មដ្ឋានដែលទាញយករូបមិនស្អាត (ដូចយ៉ាងរូបសាកសពហើមប្រេះបែកជាដើម) មកជាអារម្មណ៍ (ពិចារណាឲ្យឃើញថាប្រាកដជាមិនស្អាតគួរខ្ពើមឆ្អើមមែន) ។ អសុភភាវនា ភាវនារំពឹង ចំពោះរូបអសុភជាអារម្មណ៍ ។ អសុភានុបស្សី (--ប័ស-សី; បា. < អសុភ + អនុបស្សី “អ្នករមែងឃើញរឿយៗ”) អ្នកដែលសម្លឹងរំពឹងឃើញរូបកាយថាមិនល្អ; បើស្ត្រីជា អសុភានុបស្សិនី (ព. ផ្ទ. សុភានុបស្សី; សុភានុបស្សិនី) ។ អសុភារម្មណ៍ (បា. < អសុភ + អារម្មណ) អារម្មណ៍ដែលតោងជាប់ចំពោះទៅរករូបអសុភ (ព. ផ្ទ. សុភារម្មណ៍) ។ល។ (ព. កា. ប្រើជា អសុភា, អសុភោ, អសុភំ ក៏បាន អ. ថ. --ភ័ង) ។