អសោក
អៈ-- បា.; សំ. ( គុ. ) (អឝោក) ដែលឥតសោក, ឥតស្តាយស្រណោះ ។ ន. ឈ្មោះឈើមួយប្រភេទស្លឹកខ្ចីសម្បុរសភាវ ផ្កាសម្បុរក្រហមប្រឿង ក្លិនស្រដៀងនឹងផ្កាអម្ពិល, ត្រួយខ្ចីប្រើជាអន្លក់បាន, ផ្កាប្រើជាបន្លែស្លម្ជូរឬជ្រក់បាន, ជាឈើមានលម្អនិងប្រយោជន៍ដោយឡែក គួរដាំក្នុងវត្តអារាមឬក្នុងភូមិ : សម្លផ្កាអសោក (ឈើនេះខ្មែរច្រើនហៅក្លាយជា សោក, គួរហៅ អសោក តាមពាក្យដើមវិញ; ម. ព. សោក ២ ន. ទៀតផង) ។ ព្រះនាមហាក្សត្រិយ៍មួយព្រះអង្គក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា ក្នុងសតវត្សរ៍ទី ៣ នៃពុទ្ធសករាជជាក្សត្រិយ៍មានតេជានុ-ភាពច្រើន ជាពុទ្ធសាសនូបត្ថម្ភកៈ បានទំនុកបម្រុងព្រះពុទ្ធសាសនាដោយពេញព្រះសមត្ថភាព : ព្រះបាទអសោក ឬ អសោករាជ, អសោកមហារាជ (ហៅ ធម្មាសោក ក៏បាន) ។