អាបណ
--ប៉ៈណៈ សំ. បា. ( ន. ) (អាបណ) ផ្សារ (ផ្សារលក់ទំនិញ) ។ ម. ព. ផ្សារ ទៀតផង ។ ខ្មែរក្នុងសម័យបុរាណប្រើពាក្យ អាប័ណ នេះ ។ អាបណគ្រឹះ ឬ អាបណាគារ ផ្ទះផ្សារ (វេវ. វិក្កយាគារ ឬ វិក្រយាគារ) ។ អាបណដ្ឋាន ឬ--ស្ថាន ទីផ្សារ ។ អាបណពាណិជ អ្នកលក់ទំនិញក្នុងផ្សារ (អ្នកផ្សារ); ស្ត្រីជា អាបណពាណិជា ។ អាបណវណិជ្ជ ឬ --វណិជ្យ ទំនិញផ្សារ (ប្រើជា អាបណភណ្ឌ, អាបណវិក្កាយិក, អាបណវិក្រាយិក “របស់ដែលត្រូវដាក់លក់ក្នុងផ្សារ” ក៏បាន) ។ បើផ្សំជាបទសមាស រៀងភ្ជាប់ពីខាងចុងគុណសព្ទឯទៀតជា ចុល្លា-ប័ណ ឬចូឡាប័ណ ផ្សារតូច; បកិណ្ណកាប័ណ ផ្សាររាយរង; មហន្តា-ប័ណ ផ្សារធំ; អធិកាប័ណ ផ្សារហ៊ឹកហ៊ាក់ ។ល។ អាប័ណ