អាសនៈ
--សៈន៉ៈ សំ. បា. ( ន. ) (អាសន) ទីអង្គុយ, កន្លែងអង្គុយ, កម្រាលឬប្រដាប់សម្រាប់អង្គុយ : អង្គុយលើអាសនៈស្មើគ្នា ។ ព. កា. ច្រើនប្រើ អាសន៍ ជាង : កុំអាលច្រឡាស អង្គុយដើមអាសន៍ រួចបែរជាថយ ចុះមកចុងអាសន៍ ឲ្យខ្មាសស្តាយក្រោយ ប្រយ័ត្នកុំធ្លោយ ឲ្យខ្សោយភាពខ្លួន ។ ក្រាលអាសនៈ ក្រាលកម្រាលសម្រាប់អង្គុយ ។ ដើមអាសន៍ អាសនៈខាងដើមបំផុត : ភិក្ខុដើមអាសន៍ ភិក្ខុអ្នកអង្គុយលើអាសនៈខាងដើមគេបំផុត ។ អាសនន្តរិក លំដាប់នៃទីអង្គុយឬទីអង្គុយជាលំដាប់គ្នា ។ អាសនសាលា សាលាឬរោងសម្រាប់អង្គុយ ។ អាសនានុក្រម លំដាប់លំដោយនៃអាសនៈ, លំដាប់ថ្នាក់នៃទីអង្គុយ : អង្គុយតាមអាសនានុក្រម ។ ទីចាសនៈ អាសនៈទាប ។ សមានាសនៈ (សៈម៉ាន៉ា--) អាសនៈស្មើគ្នា ។ សមានាសនិក អ្នកដែលមានទីអង្គុយស្មើគ្នា, អ្នកដែលមានបង្គុយស្មើគ្នា (មនុស្សស្មើស័ក្តិគ្នា) បើស្ត្រីជា សមានាសនិកា (ម. ព. សមាន ទៀតផង) ។ ឧច្ចាសនៈ ឬ ឧច្ចាសន៍ អាសនៈខ្ពស់ ។ និយាយក្លាយជា ឱចាសន៍ ក៏មាន, ច្រើន ប្រើជា កិ. វិ. ឬ គុ. សំដៅសេចក្ដីថា “ខ្ពស់, ខ្ពស់ជាង” : នាង, ឯងកុំអង្គុយឧច្ចាសន៍ជាងចាស់ទុំ !; កន្លែងឧច្ចាសន៍, ទីឧច្ចាសន៍ (មើលក្នុងពាក្យ ឧច្ច ទៀតផង) អាសន៍