អាស្រ័យ
--ស្រៃ សំ.; បា. ( ន. ) (អាឝ្រយ ឬជា អាឝយ មានសេចក្ដីស្រដៀងគ្នា; អាសយ) ទីតាំង; ទីសម្នាក់, ទីនៅ, ទីជ្រក; ទីពឹងពាក់, ទីពំនាក់ ។ ខ្មែរប្រើជា កិ. សំដៅសេចក្ដីច្រើនយ៉ាងគឺ “ពឹងពាក់, ជ្រកកោន, ប្រព្រឹត្តទៅបានដោយសារ” : បុត្រអាស្រ័យមាតាបិតា; សិស្សអាស្រ័យគ្រូ; ខ្ញុំរកប្រាក់បានអាស្រ័យកម្លាំងរែកសែង ។ នៅ, សម្នាក់ ឬសំចតនៅ, សម្រាកនៅ : ខ្ញុំមកអាស្រ័យផ្ទះអ្នក៣ដងនេះហើយ ។ បរិភោគភោជនាហារ : ឯងរាល់គ្នា ចាំអីក៏មិនអាស្រ័យបាយពីថ្ងៃពីភ្លឺឲ្យហើយទៅ ! ។ ដេក : យប់ជ្រៅណាស់ហើយនាំគ្នាអាស្រ័យដំណេកទៅ ! ។ ជួយគ្នាឬពឹងពាក់គ្នាទៅវិញទៅមក : ខ្ញុំអាស្រ័យអ្នកៗអាស្រ័យខ្ញុំ ។ល។ ប្រើជា និ. ក៏មាន “ព្រោះ, ព្រោះតែ, ព្រោះហេតុតែ, ដោយសារ, ដោយសារតែ” វារិជាតមានឈូកនិងព្រលិតជាដើម ដុះលូតលាស់អាស្រ័យទឹកនិងភក់ ។ល។