អុជ
អុច បា.; សំ. ( កិ. ) (ឧជ្ជល; ឧជ្វល “ឆេះទ្រលោម; ភ្លឺរុងរឿង, ភ្លឺសន្ធោ, ភ្លឺសន្ធោសន្ធៅ”, ខ្មែរលុបជើង ជ ឬ ជើង វ និងតួ ល ទុកត្រឹមតែ ឧជ ប្រើជា អុជ) ដុតឲ្យឆេះមានអណ្ដាតភ្លើងឡើង : អុជចង្កៀង (ធ្លាប់សរសេរជា អុច មកយូរហើយ ប្រើតាមទម្លាប់នោះក៏បាន) ។ ទោះបីដុតមិនមានអណ្ដាតភ្លើងក៏ហៅ អុជ បានខ្លះដែរ : អុជបីប៉ុយ ឬ អុជបីរណ្ដៅ ដាក់ប៉ុយទន្សែជាដើមលើស្បែក (មនុស្ស) បីអន្លើ, ត្រង់កន្លែងដែលត្រូវដាក់ហើយដុតឲ្យឆេះប៉ុយទាំងបីនោះ ដើម្បីឲ្យជារោគសរសៃ (តាមទម្លាប់ខ្មែរខ្លះដែលធ្លាប់ប្រើ) ។ អុជជ័រ ដុតរណ្ដៅជ័រ... ដើម្បីឲ្យចេញជ័រថ្លា ។ ព. ប្រ. ញុះឬញុះញង់ឲ្យក្ដៅចិត្ត : អុជឲ្យឈ្លោះគ្នា (និយាយថា ដុត ក៏បាន)។ នាំអុជនាំអាល នាំបណ្តាលឬនាំញុះញង់ឲ្យក្ដៅចិត្ត (ម. ព. អុជអាល ផង) ។