អំណត់
( ន. ) សេចក្ដីខំអត់, ការអត់ទ្រាំ : មានអំណត់ (កុំប្រើថា សេចក្ដីអំណត់ ព្រោះពាក្យនេះជានាមនាមប្រាប់សេចក្ដីអត់ ស្រេចហើយ; បើចង់ប្រើពាក្យថា សេចក្ដី ត្រូវថា មានសេចក្ដីអត់ ឬ មានការអត់ ក៏គឺមាន អំណត់ ហ្នឹងឯង) ។ គុ. ដែលមានសេចក្ដីអត់ឃ្លាន, ដែលអត់បាយ: គ្រាអំណត់, ស្រុកអំណត់ ។ ព. កា. ពន្យល់ឲ្យប្រើពាក្យ អំណត់ ថា : អំណត់ជានាម កុំបាច់តោងទាម ថែមពាក្យ “សេចក្ដី” ពុំនោះកុំថែម ស៊ែមពាក្យថា “ក្តី” មកទៀតធ្វើអ្វី ឲ្យឃ្លាតចាកបែប ។ (ម. ព. សេចក្ដី ផង) ។