ឥណ
អិណៈ បា.; សំ. ( ន. ) (ឫណ) បំណុល ។ ឥណទាតា ឬ--ទាយក អ្នកឲ្យខ្ចី គឺអ្នកដែលឲ្យគេខ្ចីប្រាក់ជាដើម (បើស្ត្រីជា ឥណទាយិកា) ។ ឥណទាន ការឲ្យខ្ចី : ធ្វើឥណទាន ។ ប្រាក់ឬអ្វីៗដែលសម្រាប់ឲ្យខ្ចី : មានឥណទាន ។ ឥណបរិភោគ បរិភោគជាបំណុលឬបរិភោគជាប់បំណុល គឺការប្រើប្រាស់ឬឆាន់ចតុប្បច្ច័យដោយពុំបានពិចារណាតាមលក្ខណប្បច្ចវេ-ក្ខណៈ (សម្រាប់បព្វជិតពុទ្ធសាសនិក) ។ ឥណព័ន្ធ ឬ--ព័ន្ធន៍ ការជំពាក់បំណុលគេ ។ ឥណមោក្ខការរួចចាកបំណុល ។ ឥណវន្ត (--វ័ន) អ្នកជាប់បំណុល គឺអ្នកជំពាក់បំណុលគេ (បើស្ត្រីជា ឥណវតី ឬ --វន្តី) ។ ឥណស្សាមិក ឬ ឥណស្សាមី ម្ចាស់បំណុល (បើស្ត្រីជា ឥណស្សាមិកា ឬ ឥណស្សាមិនី) ។ ឥណាយិក អ្នកជាប់បំណុល (ឥណវន្ត ); បើស្ត្រីជា ឥណាយិកា (ឥណវតី ឬ ឥណវន្តី) ។ល។