ឥន្ទវង្ស
អិន-ទៈវង់ បា.; សំ. ( ន. ) (ឥន្ទវំស < ឥន្ទ “ព្រះឥន្ទ” + វំស “ប៉ី; ខ្លុយ; ស្រឡៃ”; ឥន្រ្ទវំឝ) ឆន្ទឬកាព្យមានលំនាំសូរសំឡេងបទប្រៀបដូចជាសូរសព្ទប៉ីឬស្រឡៃនៃព្រះឥន្ទ ។ ជាឈ្មោះឆន្ទឬគាថាមួយយ៉ាង សម្រាប់ប្រើបានងាយខាងភាសាសំស្រ្កឹតនិងបាលី ឬប្រើជាភាសាខ្មែរក៏បាន ប៉ុន្តែពិបាកតែងណាស់; បួនបាទគឺបួនឃ្លាកាព្យជាមួយគាថា, ក្នុងបាទមួយៗ មាន ១២ អក្សរ, ត្រង់អក្សរទី ១, ២, ៣ និងទី ៤, ៥, ៦ ជា ត-គ-ណៈ គឺគណៈដែលមានអក្សរទី ១ និងទី ២ ជាគរុទី ៣ ជា លហុ (គរុដើម គរុកណ្ដាល លហុចុង); ត្រង់អក្សរទី ៧, ៨, ៩ ជា ជ-គណៈ គឺគណៈ ដែលមានអក្សរទី ១ និងទី ៣ ជាលហុ ទី ២ ជាគរុ (លហុដើម គរុកណ្តាល លហុចុង); ត្រង់អក្សរទី ១០, ១១, ១២ ជា រ-គណៈ គឺគណៈដែលមានអក្សរទី ១ និង ទី ៣ ជាគរុ ទី ២ ជាលហុ (គរុដើម លហុកណ្តាល គរុចុង); ទាំងបួនបាទ មានកំណត់ដូចគ្នា (ពាក្យប្រាប់មេឥន្ទវិសច្ឆន្ទនេះថា សាយិន្ទវំសា ខលុ យត្ថ តា ជរា) ។ ឥន្ទវំសច្ឆន្ទ