ឥន្ទវជិរច្ឆន្ទ
អិន-ទៈវៈ ជិរ័ច-ឆ័ន បា.; សំ. ( ន. ) (ឥន្ទវជិរ; ឥន្រ្ទវជ្រ “អាវុធពេជ្ររបស់ព្រះឥន្រ្ទ”) ឆន្ទកាព្យមានដំណើរសូរសព្ទបទដ៏រុងរឿងប្រៀបប្រដូចអាវុធពេជ្ររបស់ព្រះឥន្ទ ។ ជាឈ្មោះឆន្ទឬគាថាមួយយ៉ាង សម្រាប់ប្រើបានងាយខាងភាសាសំស្រ្កឹតនិងបាលីឬប្រើជាភាសាខ្មែរក៏បាន ប៉ុន្តែពិបាកតែងណាស់, បួនបាទគឺបួនឃ្លាកាព្យជាមួយគាថា, ក្នុងបាទមួយៗ មាន ១១ អក្សរ, ត្រង់អក្សរទី ១, ២, ៣ និងទី ៤, ៥, ៦ ជា ត-គណៈ គឺគណៈដែលមានអក្សរទី ១ និងទី ២ ជាគរុ ទី ៣ ជាលហុ (គរុដើម គរុកណ្ដាល លហុចុង); ត្រង់អក្សរទី ៧, ៨, ៩ ជា ជ-គណៈ គឺគណៈដែលមានអក្សរទី ១ និង ទី ៣ ជាលហុ ទី ២ ជាគរុ (លហុដើម គរុកណ្ដាល លហុចុង); ត្រង់អក្សរទី ១០ និងទី ១១ ជា គរុ; ទាំងបួនបាទ មានកំណត់ដូចគ្នា (ពាក្យប្រាប់មេឥន្ទវជិរច្ឆន្ទនេះថា ឥន្ទាទិកា តា វជិរា ជគា គោ) ។ ឥន្ទវជីរ