ឫសី
រឹ-សី សំ.; បា. ( ន. ) (ឫឞិ; ឥសិ “អ្នកស្វែងសីលាទិគុណ, អ្នកស្វែងសីលធម៌”) អ្នកបួស, ឥសី, តាបស; កវីអ្នកតែងវេទ, តែងមន្ត; អ្នកប្រាជ្ញ ។ ខាងពុទ្ធសាសនាហៅ ព្រះពុទ្ធ, ព្រះបច្ចេកពុទ្ធ, ព្រះអរហន្តថា ឫសី ឬឥសី ដែរ ព្រោះពុទ្ធាទិបណ្ឌិតទាំងនោះជាអ្នកស្វែងគុណធម៌ មានសីលគុណជាដើម ។ ឫសីកូល (សំ. ឫឞិកុល) ត្រកូលឬវង្សអ្នកប្រាជ្ញ ។ល។ (ម. ព. ឥសី ផង) ។