អ្នក
(នាក់) (ពាក្យខ្មែរបុរាណព្រេងព្រឹទ្ធសព្វថ្ងៃនេះប្រើជាអញ្ញត្រសព្ទ) ពាក្យប្រើជាជំនួសឈ្មោះបុគ្គលដែលត្រូវនិយាយទៅរកក្នុងទីចំពោះមុខ សម្រាប់ប្រជាពលរដ្ឋហៅគ្នាដោយសេចក្ដីគួរសម មិនចេញឈ្មោះបុគ្គលនោះ (ប្រើបានទាំងបុរសទាំងស្ត្រី) : អ្នកអញ្ជើញទៅណា ? អញ្ជើញអ្នកចូលអង្គុយលេងសិន ! អ្នកស្រីសុខសប្បាយទេឬ ? ។ សាធារណជនហៅបងថ្លៃក៏ប្រើពាក្យ អ្នក ដែរ ។ ប្រើជាពាក្យនាំមុខឈ្មោះបុគ្គលក៏បាន : អ្នកទេព, អ្នកនន្ទ, អ្នកចន្ទ, អ្នកសុខ ។ ទំនៀមសាធារណជនខ្មែរក្នុងសម័យពីដើម មុនសម័យបច្ចុប្បន្ននេះ, បើបុរសណាបានបួសជាភិក្ខុហើយសឹកមក ត្រូវហៅ អ្នក (អ្នកសោម, អ្នកសម); បើបានបួសជាសាមណេរហើយសឹកមកត្រូវហៅ ជី (ជីមាស, ជីមិត្រ); បើមិនបានបួសសោះទេ ត្រូវហៅ ចៅ (ចៅប្រាក់ ចៅមាស); បើនៅជំទង់ឬកំលោះហៅ អា ។ ដោយហេតុនេះ ទើបមានពាក្យចាស់ទុំខ្លះនិយាយបង្អាប់គ្នាថា បួសឲ្យតែព្រះពុទ្ធឲ្យងារ គឺបួសហើយសឹកមកគ្មានចេះអ្វី បួសយកតែងារ អ្នក ឬ ជី ប៉ុណ្ណោះ ។ (នាក់)(ជាអញ្ញត្រសព្ទ) បុគ្គល, ជន, មនុស្ស ។ ពាក្យសម្រាប់នាំមុខសព្ទដទៃ, ប្រើបានតាមគួរដល់ការប្រកប, ដូចគ្នា អ្នកការ ឬ អ្នកកាន់ការ, អ្នកធ្វើការ បុគ្គលដែលធ្វើការឬដែលកាន់ការ ។ អ្នកកីឡា បុគ្គលដែលលេងល្បែងកម្សាន្តចិត្ត ។ ព. ស. ស. ជនអ្នកលេងល្បែងមានប្រយោជន៍តាមសម័យនិយម។ អ្នកក្រ ជនដែលក្រទ្រព្យ។ អ្នកក្រុង ជនដែលនៅក្នុងក្រុង។ អ្នកក្លាហាន បុគ្គលក្លាហាន។ អ្នកខ្លាច ជនដែលខ្លាច ។ អ្នកខ្លៅ បុគ្គលខ្លៅ ។ អ្នកខ្លះ ជនខ្លះ។ អ្នកគ្រួ ជនដែលចម្អិនភោជនាហារ (អារាលិក ឬ អាឡារិក)។ អ្នកចេះ បុគ្គលមានចំណេះ។ អ្នកចោទ បុគ្គលដែលចោទប្រកាន់ឬដែលដាក់ចំណោទ។ អ្នកចម្ការ មនុស្សដែលធ្វើចម្ការ។ អ្នកឆ្លើយ ជនអ្នកឆ្លើយ ។ អ្នកជា ភុជិស្សជន។ អ្នកជំនួញ ជនដែលធ្វើជំនួញ។ អ្នកឈ្លប បុគ្គលដែលឈ្លប។ អ្នកដឹង ជនដែលដឹង។ អ្នកតូច បុគ្គលដែលតូចជាងគេ។ អ្នកទាប បុគ្គលដែលទាបថោក។ អ្នកទេសន៍ បព្វជិតដែលចេះទេសន៍ (ធម្មកថិក)។ អ្នកធំ បុគ្គលជាធំ (ឥស្សរជន)។ អ្នកបួស ជនដែលបួស (បព្វជិត)។ អ្នកប្រាជ្ញ បុគ្គលដែលមានប្រាជ្ញាស្គាល់ខុសត្រូវ។ អ្នកផ្សារ ជនដែលមានផ្ទះលំនៅក្នុងប្រជុំផ្សារ ឬដែលលក់ទំនិញក្នុងផ្សារ។ អ្នកព្រៃ ជនដែលនៅក្នុងស្រុកព្រៃ។ អ្នកភ្លេង មនុស្សដែលចេះភ្លេងឬដែលលេងភ្លេង។ អ្នកមាន អ្នកដែលមានទ្រព្យច្រើន។ អ្នកមុខអ្នកការ ជនដែលមានមុខមានឈ្មោះនិងជនដែលមានមុខការឬដែលជាប្រមុខក្នុងកិច្ចការ។ អ្នករក ជនដែលរក; ជនដែលខំប្រឹងធ្វើការរកស៊ី។ អ្នករាជការ មនុស្សដែលធ្វើរាជការ។ អ្នករៀន ជនដែលកំពុងរៀន, សិស្សរៀន។ អ្នកលេង ជនដែលលេងល្បែង; ជនដែលប្រព្រឹត្តតែខាងការលេង... (មានច្រើនប្រភេទ)។ អ្នកស៊ើប ជនដែលស៊ើបការណ៍។ អ្នកស្រុក ជនដែលនៅក្នុងស្រុក; ប្រជុំជនឬពួកជនក្នុងស្រុកនីមួយៗ ។ អ្នកស្រែ ជនដែលធ្វើស្រែ។ អ្នកអស់ហ្នឹង ជនអស់ហ្នឹង។ អ្នកឧកញ៉ា (ម. ព. ឧកញ៉ា) ។ល។