ម្ជុល
( ន. ) គ្រឿងដេរធ្វើដោយដែក មានរូបមូលតូច ចុងស្រួច ត្រង់គល់មានប្រហោងសម្រាប់ដោតចេស, ប្រហោងនុះឯងហៅថា គូទម្ជុល ឬ ច្បោះម្ជុល, បុរាណហៅថា តពោកអញ្ជុល ឬ ត្រពោកម្ជុល (ម. ព. តពោក និង ត្រពោក ផង) ។ ម្ជុលក្ដោង ម្ជុលធំសម្រាប់ដេរក្ដោងទូក ។ ម្ជុលខ្ទាស់ ម្ជុលឥតគូទមានតែគល់ត្រមោង សម្រាប់ប្រើខ្ទាស់ជាដើម ។ ព. ប្រ. ដូចម្ជុលនិងចេស ដែលមានអធ្យាស្រ័យត្រូវគ្នារួមចិត្តគំនិតគ្នាជានិច្ច : ស្រឡាញ់គ្នាដូចម្ជុលនិងចេស ។ អញ្ជុល