លោហៈ
សំ. បា. ( ន. ) (--ហ) ធាតុសាច់រឹងដែលរំលាយសម្រាំងចេញពីរ៉ែហើយ គឺដែក, ស្ពាន់, ទង់ដែង, លង់ហិន, សំរឹទ្ធិ, ទង់ហ្វ៊ា; ... ។ លោហកម្ម ឬ--កិច្ច ការធ្វើលោហៈ, មុខរបរលោហៈ ។ លោហកាន្ត (--កាន-តៈ ឬ--កាន) មេដែក ។ លោហការ ឬ--ការី អ្នកធ្វើលោហៈ, ជាងលោហៈ (មានជាងដែកជាដើម); បើស្ត្រីជា លោហការិកា ឬ--ការិនី ។ លោហកុម្ភៈ ឆ្នាំងលោហៈ (មានឆ្នាំងស្ពាន់ជាដើម) ។ លោហកុម្ភី ឈ្មោះនរកមានស្រះលោហៈធំមានទឹកពុះកញ្រ្ជោលជានិច្ច... ។ លោហជាតិ (--ជាត) ជាតិលោហៈ, លោហៈទាំងពួង ។ លោហជាល សំណាញ់ ឬបណ្តាញលោហៈ ។ លោហជិត ពេជ្រ ។ លោហធាតុ ធាតុលោហៈ; រ៉ែលោហៈ ។ លោហនាឡិ (--នាល) នាឡិឬបោយលោហៈ ។ លោហភណ្ឌ (--ភ័ន) របស់ដែលធ្វើដោយលោហៈ ។ លោហភាជនៈ ឬ --ភាជន៍ ភាជនៈលោហៈ ។ លោហម័យ ដែលធ្វើដោយលោហៈ ។ លោហមល (--មៈលៈ ឬ --មល់) មន្ទិលលោហៈ, ច្រែះឬស្នឹមលោហៈ ។ លោហវត្ថុ (--វ័ត-ថុ) វត្ថុដែលធ្វើដោយលោហៈ; ជាតិលោហៈឯង ។ លោហាករ (< លោហ + អាករ “អណ្តូង”) អណ្តូងឬរណ្ដៅរ៉ែលោហៈ ។ល។