សូន្យ
សូន សំ.; បា. ( គុ. ) (ឝូន្យ; សុញ្ញ) ធេង, ទទេ, សោះទទេ, ឃែត : សូន្យឈឹង សូន្យឥតឮសូរសព្ទឬដំណឹងអ្វីសោះ : ស្ងាត់សូន្យឈឹង ។ សូន្យសុង សូន្យគ្មានពន្លឺតិចតួច : ងងឹតសូន្យសុង ។ សូន្យសោះ ឬ សោះសូន្យ ឃែតទទេ, ឥតអំពើ, ឥតប្រយោជន៍ : បុរសសោះសូន្យ បុរសឥតអំពើ, មនុស្សចោលម្សៀត (មោឃបុរស) ។ល។ ន. ភាវៈទទេ; អាកាស; ពិន្ទុឬក្បិល, និគ្គហិត (°) នេះ : លេខ ១ សូន្យ ១ មុខ = ១០, សូន្យ ២ មុខ = ១០០ ។ល។ (ម. ព. សុញ្ញ ផង) ។