Jump to content

ស្កន្ទ

ពីWiktionary

ស្កន់ សំ. ( ន. ) សេចក្ដី​វិនាស, ការ​រំលាង​បង់; ឈ្មោះ​បុត្រ​របស់​សិវៈ; ឈ្មោះ​បិសាច​ពួក​មួយ​ជា​អ្នក​បណ្ដាល​ឲ្យ​កើត​ជំងឺ, ឲ្យ​កើត​ចម្បាំង, ឲ្យ​កើត​ជា​ពួក​ចោរ (តាម​លទ្ធិ​ព្រាហ្មណ៍); ជំងឺ​ដែល​បិសាច​ពួក​មួយ​បណ្ដាល​ឲ្យ​កើត;... ។ ខ្មែរ​ហៅ​ជំងឺ​ដែល​ចាប់​កូន​ក្មេង​តូច​ៗ បណ្ដាល​ឲ្យ​មាន​អាការ​ឈឺ​ប្លែក​ៗ មាន​តឹង​ដើម​ទ្រូង​ផ្អើះ​ៗ ក្តាប់​ដៃ​ក្តាប់​ជើង​ជាដើម : ស្កន្ទ​ចាប់, ស្កន្ទ​ជាន់, ជំងឺ​ស្កន្ទ ។ ស្កន្ទ​គ្រាះ (ស្កន់​--ទៈ--; សំ. ស្កន្ទ​គ្រហ) ដំណើរ​ចាប់​ជំងឺ​ដែល​បណ្ដាល​ពី​បិសាច​ស្កន្ទ, ជំងឺ​ស្កន្ទ​ចាប់, ស្កន្ទ​ជាន់ ។ ស្កន្ទ​មារ (ស្កន់-មា) មារ​ចូល​ជ្រែក, មារ​ជ្រែក : ត្រូវ​ស្កន្ទ​មារ ។ ស្កន្ទ​រោគ (ស្កន់-ទៈ--) ជំងឺ​ស្កន្ទ ។ល។