Jump to content

ពីWiktionary

ស្រៈ​សំស្រ្កឹត ជា​ទីឃៈ (អ. ថ. លឺ) ជា​ទន្តជៈ​មាន​សំឡេង​កើត​ត្រង់​ប្រទល់​ធ្មេញ (ដូច ល ដែរ), មាន​ប្រើ​បន្តិច​បន្តួច ដូច​ជា ព. បុ. ថា : ឮ​ជ័យ, ឮ​ជា ជា​ដើម (ម. ព. ទាំងនោះ) ។

( កិ. ) ចាប់​យក​សូរ​សព្ទ​បាន​ឬ​បាន​ដឹង​សូរ​សព្ទ​ដោយ​សោត្រ​ប្រសាទ : ឮ​គេ​និយាយ​គ្នា, ឮ​ដំណឹង ។
លាន់​សូរ​សព្ទ​ចេញ : ផ្គរ​លាន់​ឮ​ខ្លាំង ។
ឮ​ឈ្មោះ ឬ ឮ​នាម ល្បី​ឈ្មោះ, សាយ​ឈ្មោះ ។
ឮ​មាត់​ឮ​ក ឮ​សូរ​ជជែក​ប្រកែក​គ្នា, កើត​មាន​ជម្លោះ​ប្រកែក ។ល។