សន្ធិ
[សន់-ធិ] (សំ. បា. ឬ សំ.) ( ន. ) (សំធិ) ការត, តំណ, ទី-ត, ការតភ្ជាប់ ។ ព. វ. វិធីតអក្សររបស់បទមួយៗឲ្យជាប់គ្នា សម្រាប់ភាសាសំស្រ្កឹត, បាលី, ដូចជា គមន “ការទៅ, ដំណើរទៅ” + អាគមន “ការមក, ដំណើរមក” តភ្ជាប់ជា គមនាគមន “ដំណើរទៅនិងមក”; ខ្មែរយកមកប្រើជា គមនាគមន៍ (គៈមៈនាគំ) ការឬដំណើរទៅនិងមក ។ សន្ធិ សម្រាប់ប្រើក្នុងតន្តិភាសាឯទៀតដូចយ៉ាងភាសាបារាំងសែស : La école) តភ្ជាប់ថា L'école) ជាដើម ។ សន្ធិកិរិយោបករណ៍ (សន់-ធិកិរ៉ិយ៉ោប៉ៈ-ក; បា. < សន្ធិ + កិរិយា + ឧបករណ) ឧបករណ៍នៃការតអក្សរ គឺបែបដែលចែកចេញទៅច្រើនយ៉ាងប្រាប់វិធីតអក្សរ (ព. វិ.) ។ សន្ធិច្ឆេទ (សន់-ធិច-ឆេទៈ ឬ --ឆែត) ការកាត់បទសន្ធិញែកឲ្យឃើញតាមរូបដើម, ដូចជា គមនាគមន៍ កាត់ញែកជា គមន-- អាគមន៍ (ព. វ.) ។ ការកាត់ទី-តមានជញ្ជាំងផ្ទះជាដើម : សន្ធិច្ឆេទកម្ម (សន់-ធិច-ឆេទៈ ក័ម) អំពើកាត់ទី-ត គឺអំពើរបស់ចោរដែលលបកាត់ជញ្ជាំងផ្ទះជាដើម ហើយចូលលួចទ្រព្យគេ : ចោរធ្វើសន្ធិច្ឆេទកម្ម ។ សន្ធិមុខ មុខតំណ, មុខដែលតភ្ជាប់គ្នា ។ សន្ធិសញ្ញា (ម. ព. សន្ធានសញ្ញា ក្នុងពាក្យ សន្ធាន) ។ល។