រង្វង់
ខ្មែរ
[កែប្រែ]និរុត្តិសាស្ត្រ
[កែប្រែ]មកពីផ្នត់ដើម រ'ង- + ្វង់ ‘វង់’ > រង្វង់។
នាម
[កែប្រែ]រង្វង់
- ទីឱកាសក្នុងវង់មូល។
- ឧ: រង្វង់មាត់ល្អី។
- (ធរណីមាត្រ) សំណុំនៃចំណុចនៅក្នុងប្លង់មួយ ដែលមានចម្ងាយថេរពីចំណុចនឹងមួយនៃប្លង់នោះ។
បច្ចេកសព្ទដកស្រង់
[កែប្រែ]បំណកប្រែ
[កែប្រែ]ឯកសារយោង
[កែប្រែ]- ព្រឹត្តិបត្រក្រុមប្រឹក្សាជាតិភាសាខ្មែរ
- វចនានុក្រមជួនណាត
ធ្នាក់
[កែប្រែ]រង្វង់
- សំគាល់ចំណុចក្ដោបក្បែរ ជុំវិញពេលណាមួយ។ ប្រើនៅពីមុខ កម្មទេសកាលពេល។
- ឧ: រង្វង់ឆ្នាំ២០១៣ ខ្ញុំបានទៅលេងនៅកំពង់សោមបានម្ដង។
- សំគាល់ចំណុចក្ដោបក្បែរ ជុំវិញទីកន្លែងមួយដែលគេផ្ដោតលើជាបរិមណ្ឌល។ ប្រើនៅពីមុខកម្មទេសកាលកន្លែង។
- ឧ: រង្វង់បរិវេណសាលារៀន យើងឃើមានអ្នកលក់ច្រើនត្រៀបត្រា។