សិរ
ខ្មែរ
ការបញ្ចេញសំលេង
នាម
សិរ
សេ បា.; សំ. ( ន. ) (ឝិរស៑) ក្បាល; (រ. ស.) : ព្រះសិរ ។ រងព្រះសិរ ខ្នើយសម្រាប់ក្សត្រិយ៍កើយ ។ កំពូល, ចុងខ្ពស់, ចុងប៉ូច ។ ខ្មែរហៅសាច់ដែលដុះ (តាមសញ្ជាតិ) ជាពកឬជាបន្ទះលើក្បាលសត្វពួកខ្លះមានមាន់ជាដើមថា សិរ ដែរ : សិរមាន់ (សរសេរជា សេរ ក៏មាន; បុ. សរ. សិរស៍ ឬ សិរ្ស, សិរ្ស៍ ក៏មាន) ។ បើរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ អ. ថ. សិរ៉ៈ, ដូចជា សិរកបាល (--កៈប៉ាល) អំបែងក្បាល, លលាដ៏ក្បាល ។ សិរតាណ ឬ--ត្រាណ គ្រឿងការពារក្បាល គឺ ដួន, មួក ។ សិរប័ដ ឬ សិរោវេដ្ឋន៍ ឈ្នួតក្បាល ។ សិរបីឌា ឬ--បីឡា (--ប៉ី--) ដំណើរឈឺក្បាល ។ សិរប្រណាម, សិរសាប្រណិប័ត ឬ--ប្រណិប័តន៍ ការឱនក្បាលសំពះ, ការក្រាបថ្វាយបង្គំ, ការងក់ក្បាលគំនាប់ ។ សិរសា ដោយត្បូង (ដោយក្បាល គឺឱនក្បាលគោរព) ។ សិរោឃាត ឬ សិរោប្រហារ (--រ៉ោ--) ការវាយឬសំពងក្បាល ។ សិរោធរា (--រ៉ោធៈរា) សរីរាវយវៈដែលទ្រក្បាល (ក) ។ សិរោមណី ឬ សិរោរ័ត្ន ចូឡាមណី, ស្នៀតសក់ដាំពេជ្រ ។ល។