ស្រែ
ខ្មែរ
ការបញ្ចេញសំលេង
នាម
ស្រែ
- ( ន. ) ទីដីដែលកើតពីគាស់រានជាទំនាបលើកភ្លឺព័ទ្ធរាំងទឹក សម្រាប់ស្ទូងឬព្រោះស្រូវ ។ ស្រែជើងស្រុក ស្រែក្បែរភូមិលំនៅ ។ ស្រែបុណ្យ (ព. ប្រ.) បដិគ្គាហកបុគ្គលដែលញ៉ាំងទាយកទាយិកាឲ្យបានបុណ្យច្រើន (បុញ្ញក្ខេត្ត) : មាតាបិតាជាស្រែបុណ្យនៃបុត្រធីតា, ព្រះពុទ្ធព្រះអរហន្តជាស្រែបុណ្យដ៏ឧត្តមនៃសត្វលោក, ជីដូនជីតាជាស្រែបុណ្យនៃជនានុជន មានវ័យក្មេងជាង, ស្មូមយាចកអ្នកកម្សត់ទុគ៌ត ជាស្រែបុណ្យសាធារណៈនៃជនានុជនទួទៅ ។ ស្រែប្រាំង ស្រែសម្រាប់ស្ទូងស្រូវក្នុងរដូវប្រាំង ។ ស្រែពង្រោះ ស្រែសម្រាប់ព្រោះស្រូវ ។ ស្រែវស្សា ស្រែសម្រាប់ធ្វើស្រូវក្នុងរដូវវស្សា ។ ស្រែអំបិល ទីដែលទប់ខាំងទឹកប្រៃឲ្យខះជាអំបិល ។ល។ ភាសិតបុរាណថា ធ្វើស្រែនឹងទឹក ធ្វើសឹកនឹងបាយ ។
- ( គុ. ) ដែលស្រវាំងដោយអត់ងងុយហួសពេកជាដើម : ភ្នែកស្រែ ឬ ស្រែភ្នែក ។
- ឈ្លើង ដែលរស់នៅក្នុងស្រែ ច្រើនហៅថា ឈ្លើងស្រែ ។
- ភូមិនៃឃុំសាលាវិស័យ
- ភូមិនៃសង្កាត់ត្រើយកោះ
- ភូមិនៃឃុំរំដោះស្រែ
- ភូមិនៃឃុំរៀបរយ