ឱឃ
សំ. បា. ( ន. ) (ឱឃ) អន្លង់; ជំនន់ (flood); ទឹក ដែលឡើងលិចជ្រៅ; កម្លាំងខ្សែទឹក; ទឹក ដែលហូរសំយុងចុះខ្លាំង ។ ព. ប្រ. កិលេស ដែលពន្លង់សត្វ, មាន ៤ យ៉ាងគឺ ១-កាមោឃៈ អន្លង់កាម; ២-ភវោឃៈ អន្លង់ភព: ៣-ទិដ្ឋោឃៈ អន្លង់ទិដ្ឋិ; ៤-អវិជ្ជោឃៈ អន្លង់អវិជ្ជា (ព. ពុ.) ។ ធ្លាក់ឱឃៈ (ព. ប្រ.) ធ្លាក់ក្នុងសេចក្ដីវិនាសធំ ។ ហែលក្នុងឱឃៈ (ព. ប្រ.) អន្ទោលកើតស្លាប់ឥតឈប់ឥតស្រាក (ព. ពុ.) ។ អាងឱឃៈ (ព. ប្រ.) អាងមានទីជ្រកទីស្នាក់ពឹងពាក់ពំនាក់លើអ្នកធំ (ដូចជាត្រីអាងអន្លង់ទឹកជ្រៅ) ។ ឱឃសង្សារ ឬ ឱឃសំសារ (អោ-ឃៈ-ស័ង-សា) ការអន្ទោលកើតស្លាប់នៅក្នុងអន្លង់ (ទាំងបួន) ព. ពុ. ។ល។ ឱឃៈ មានសូន្យ ៥៧