សព្ទ
ស័ប សំ.; បា. ( ន. ) (ឝព្ទ; សទ្ទ) សូរ, សំឡេង, សំនៀង; ភាសា, ពាក្យ, សម្ដី; សម្រែក ។ ឆ្កួតសព្ទ (ម. ព. ឆ្កួត គុ.) ។ រៀនចាំសព្ទ : រៀនចាំពាក្យប្រែពីភាសាមួយទៅភាសាមួយ ។ សូរសព្ទ : សូរសំឡេង, សូរសម្ដី, សូរសម្រែក ។ បើរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ ច្រើនអានថា ស័ប-ព្ទៈ, ដូចជា សព្ទចោរ អ្នកលួចសព្ទ, អ្នកលួចយកពាក្យ ឬ រឿងរបស់អ្នកដទៃ (ហៅ ចោរសព្ទ ក៏បាន) ។ សព្ទជាតិ ឬ សទ្ទជាតិ តួសព្ទ ។ សព័្ទន (ស័ប-ព័្ទន) គុ. ដែលមានសូរ, ដែលលាន់សូរចេញមក ។ សព្ទព្រហ័្មន វេទ, ព្រះវេទ, ត្រៃវេទ ។ សព្ទសង្រ្គោះ អភិធានសព្ទ, វចនានុក្រម, បទានុក្រម ។ សព្ទសាស្រ្ត (ម. ព. សទ្ទសាស្រ្ត ក្នុងពាក្យ សទ្ទ) ។ល។ សព្ទសាធុការ (ស័ប--) ការបញ្ចេញវាចាថា សាធុ ! ឬថា សាធុ សាធុ ! ។ សព្ទសាធុការពរ ការបញ្ចេញវាចាថា សាធុ ! ព្រមទាំងឲ្យពរផង ។ល។ (ម. ព. សទ្ទ ផង) ។ អាចសរសេរជា ស័ព្ទ បាន ។