សមណ
សៈម៉ៈណៈ បា.; សំ. ( ន. ) (សមណ; ឝ្រមណ) អ្នកមានព្យាយាមដុត កម្តៅបាប, អ្នកខំប្រឹងប្រព្រឹត្តធម៌ធ្វើកាយ, វាចា, ចិត្ត ឲ្យស្ងប់ចាកបាប, អ្នកស្ងប់, អ្នករម្ងាប់បាប (អ្នកបួស) ។ សមណកិច្ច ឬ ស្រមណក្រឹត្យ : កិច្ចការ ឬ ក្រឹត្យរបស់សមណៈ ។ សមណគារវៈ ឬ សមណគោរព សេចក្ដីគោរពចំពោះសមណៈ ។ សមណចរិយា : ការប្រព្រឹត្តរបស់សមណៈ, សណ្ដាប់ធ្នាប់ ឬ បែបបទ របស់សមណៈ ។ សមណជនជី (សៈម៉ៈ ណៈជន់ជី) សមណជន គឺ អ្នកបួស និង តាជី ឬ យាយជី (ព. កា.) : កុំងឿងដោយខ្យល់ កុំឱនពាក្យពល កុំខ្វល់ដោយស្រី កុំកាន់ពិសយង់ គប់នូវស្ត្រី សមណជនជី កុំឲ្យក្តីត្រូវ ។ (សាស្រ្តាច្បាប់ រាជនេតិ ជានិពន្ធ នៃព្រះរាជសម្ភារ) ។ សមណធម៌ : ធម៌សម្រាប់សមណៈ, សមថធម៌ ។ សមណបរិក្ខារ : គ្រឿងប្រដាប់ សម្រាប់សមណៈប្រើប្រាស់ ។ សមណបរិភោគ : ការប្រើប្រាស់បច្ច័យ ៤ តាមបែបបទរបស់សមណៈ ។ សមណប្បដិញ្ញា (សៈម៉ៈណ័ប-ប៉ៈ ដិញ-ញ៉ា) : ការប្តេជ្ញាខ្លួនថាជាសមណៈ, ការប្តេជ្ញាខ្លួន ដែលមិនមែនសមណៈ ថាជាសមណៈ ។ សមណប្បដិបត្តិ (សៈម៉ៈណ័ប-ប៉ៈ ដិបាត់) : សេចក្ដីបដិបត្តិរបស់សមណៈ ឬ សម្រាប់សមណៈ (ប្រើជា សមណប្បដិបទា ឬ ស្រមណប្រតិបត្តិ, សមណប្រតិប័ទ ក៏បាន) ។ សមណព្រាហ្មណ៍ សមណៈ និង ព្រាហ្មណ៍ ។ សមណភាព : ភាព, បែបបទរបស់សមណៈ ។ សមណភេទ (បា. សមណវេស) : ភេទជាសមណៈ ។ សមណសព្ទ ឬ ស្រមណសព្ទ : ពាក្យសម្រាប់សមណៈនិយាយស្ដី ឬ សម្រាប់និយាយស្ដីទៅរកសមណៈ, ដូចជា អាត្មា (ខ្ញុំ), ចម្រើនពរ (បាទ,...), ឆាន់ (បរិភោគ), សិង (ដេក) ជាដើម (ហៅថា សមណសព្ទ) ។ សមណសារូប (បា. សមណសារុប្ប) : ដំណើរសមគួរ ឬ សមរម្យ ដល់សមណៈ, ការស្លៀកដណ្តប់ ត្រឹមត្រូវ តាមបែបបទ របស់សមណៈ ។ល។ អាចសរសេរថា សមណៈ បាន ។
English: Samana, Samaṇa, or Shramana, the name for certain wandering ascetics from India, one of whom was Gautama Buddha